Castello di Monterado: liefde voor het hotel en nóg meer voor elkaar

We hebben elkaar ontmoet op de Universiteit van Urbino, de geboorteplaats van kunstenaar Rafaël, een van de belangrijkste steden tijdens de Italiaanse Renaissance en nu een UNESCO-werelderfgoedplaats. Urbino is een universiteitsstad en dus vol met jonge mensen. We hebben elkaar daar ontmoet en zijn elkaar blijven zien tot we uiteindelijk verliefd zijn geworden!

De grootvader van mijn grootmoeder kocht het kasteel in 1920. Hij was een ondernemer uit Rome en ging vaak op vakantie naar Monterado. Toen mijn vader eigenaar werd, was het kasteel in slechte staat en dus begon hij begin de jaren '90 te investeren in de renovatie ervan. Het is een enorme klus die nooit eindigt! Daarom heb ik in 2005 besloten om er een hotel van te maken en het kasteel te delen met onze gastvrienden. We zijn begonnen met 4 kamers. Nu hebben we 19 kamers in het kasteel en 7 appartementen ervoor.  

In eerste instantie had mijn vrouw Kira andere plannen en had ik moeite om haar te overtuigen om samen met mij aan dit avontuur te werken. Toen onze twee kinderen werden geboren, besefte Kira dat het kasteel een prachtige plek is om kinderen op te voeden. Er is zoveel groen, rust en stilte. Beetje bij beetje werd ze gepassioneerd door het werk en nu gaan we samen verder met het project om het kasteel en onze mooie streek, Marche, aan zoveel mogelijk toeristen van over de hele wereld voor te stellen.

Het is toch niet gemakkelijk om 24 uur per dag op dezelfde plaats te wonen en te werken! Je trekt nooit de stekker eruit. In het begin waren de kinderen jaloers op onze gasten, omdat ze het gevoel hadden dat hun ruimte en privacy werd binnengedrongen. Uiteindelijk raakten ze gewend aan het voortdurende komen-en-gaan van hotelgasten en begrepen ze dat de enige manier om het kasteel te behouden, is om het met anderen te delen. Ik hoop dat ze over een paar jaar zullen begrijpen dat het niet alleen een economische noodzaak is, maar dat het ook leuk is om een historisch goed als het onze met anderen te delen, dat je de kans geeft om veel interessante mensen van over de hele wereld te ontmoeten. Met een aantal van hen zijn we vrienden geworden en we bezoeken ze ook in de winter, als het hotel gesloten is.

Helaas brengen we in de maanden waarin we open zijn, vooral in het voorjaar en de zomer, heel weinig tijd door met de kinderen. Gelukkig zijn het twee zeer hechte broers en brengen ze veel tijd samen door. Mijn ouders en Kira's ouders hebben ons veel geholpen, vooral toen de kinderen jonger waren. Dat was erg belangrijk voor ons.

Als je een familiehotel runt, is het onmogelijk om je privéleven te scheiden van je werk. De problemen van het werk worden mee naar huis gebracht. Wij wonen ook in het kasteel en soms komen gasten bij ons aankloppen voor informatie! In het begin was het niet gemakkelijk om dit aan te pakken. Mijn vrouw en ik hadden vaak ruzie, vooral in de drukste maanden van het jaar. Toen hebben we een balans gezocht voor het welzijn van iedereen. Nu zou ik zeggen dat we het goed hebben en dat het hele gezin deze situatie heeft geaccepteerd: werk en thuis op dezelfde plaats, elke dag gedurende 24 uur per dag! In de winter laden we onze batterijen opnieuw op en brengen we meer tijd samen door.

We hebben besloten om alles te bespreken en samen beslissingen te nemen, maar ieder van ons respecteert de rol van de ander. Mijn vrouw is bijvoorbeeld volledig verantwoordelijk voor het ontbijt en als er iets mis is, zal ik haar daarop wijzen, maar uiteindelijk beslist ze of ze al dan niet ingrijpt. Natuurlijk maken we soms ruzie, maar we hebben geleerd om ons er in korte tijd over te zetten. Aan het eind van de avond, een knuffel of een kus en alles is opgelost!

Als het hotel open is, zijn er overdag veel dingen te doen waardoor we bezig blijven. Er is geen tijd om samen te zijn. We kruisen elkaar weleens, we bellen elkaar, we maken ruzie, maar uiteindelijk kunnen we niet wachten tot het 21.00 uur is om een uurtje samen te zijn. Het geeft ons de energie om de volgende dag opnieuw met enthousiasme te beginnen.